Hoe ziet de ouderenzorg van de toekomst eruit? Wat moet anders en welke rol speelt technologie daarin? “We moeten het lef hebben om steeds aan te sluiten bij wat een bewoner of cliënt echt nodig heeft. Ook als je daarvoor buiten de gebaande paden moet.”
Beluister de podcast, waarin Tom van ’t Hek in gesprek gaat met Astrid Poutsma van Stichting Laurens. En lees hieronder alvast de samenvatting.
Astrid Poutsma werkt als manager Wonen bij de locatie Delfshaven van Stichting Laurens. Een modern woonzorgcentrum voor ouderen. De locatie werkt sinds 2022 met het Open Care Connect ecosysteem. “Ik werk al sinds mijn 17e in de zorg. Ik heb gewerkt als verpleegkundige A en revalidatieverpleegkundige, waarna ik in 1989 ging werken in het verpleeghuis, in diverse functies.
“Waarom ik een VeranderMaker word genoemd? Ik denk omdat ik het lef heb buiten de gebaande paden te treden. En ook de grenzen op de zoeken, als dit ten goede komt aan een bewoner. Natuurlijk zijn er grenzen, want iedereen die bij ons komt wonen moet een indicatie hebben. Maar nu komt er een echtpaar dat al heel lang samen is. De man wordt opgenomen en zijn vrouw ziet daar enorm tegenop. Dan zoeken we naar een oplossing: mevrouw mag best hele dagen bij haar man zijn.”
In dit geval bleek mevrouw ook zelf een indicatie te krijgen. “Dus nu hebben we een kamer ingericht als slaapkamer, en van de andere kamer maken we een woonkamer. We passen de regels dus aan en dat is niet gebruikelijk in verpleeghuisland.”
Niet alles overnemen
Aan de andere kant kan het verpleeghuis niet alles meer bieden, vanwege het personeelsgebrek en de kosten. “Daarbij moeten we het lef hebben om steeds meer aan te sluiten bij wat er echt nodig is bij de bewoner. En dat we elkaar de waarheid vertellen over wat wel en niet mogelijk is.”
“De verwachtingen over de zorg zijn heel hoog bij bewoners, mantelzorgers en familie. Maar we kunnen niet alles meer bieden. Jarenlang hebben we geroepen dat het sociale systeem stopt bij de voordeur en dat wij alles overnemen. Maar wanneer je de mantelzorger, die jarenlang heeft gezorgd, zo laat vallen, dan is dat niet goed, ook niet voor degene die bij ons komt wonen. Eigenlijk wil je dat het systeem mee naar binnen gaat en dat wij aanvullend zijn en niet alles overnemen. We zullen daarover het gesprek moeten aangaan met elkaar.”
Ondersteunende technologie
Astrid is een voorstander van technologie, mits die ondersteunend is. “Ondersteunend voor medewerkers én bewoners, met het doel dat mensen de regie zo lang mogelijk behouden. Er zijn mooie initiatieven gaande. Dat is ook nodig, want over 10 jaar zijn er 30% minder zorgmedewerkers. De mensen die we behouden, hebben we hard nodig. Technologie kan ondersteunend zijn, zodat medewerkers doen waarvoor ze zijn opgeleid.”
De reacties van cliënten en familie zijn overwegend positief. “Dat komt ook omdat de techniek die we inzetten niet echt merkbaar is voor de cliënten zelf. We maken ook geen opnames; het zijn sensoren die bewegingen detecteren. En onze zorgmedewerkers zien die bewegingen terug op hun app. We weten dan of we langs moeten bij een bewoner. Technologie moet ontlastend zijn in tijd. Als dat vertrouwen in de technologie er is bij medewerkers, zijn de nachtrondes minder intensief, omdat ze niet meer hoeven af te gaan op elke melding. Is een techniek niet helpend, dan stoppen we ermee.”
Sceptische reacties
“Als ik mensen die ik vertel waar Laurens mee bezig is, krijg ik ook sceptische reacties. Zo van: ‘Het is onverantwoord wat jullie doen’. Maar thuis worden mensen ook verzorgd. Mantelzorgers of familie mogen thuis medicijnen geven, wassen en iemand naar het toilet helpen. Maar als iemand komt wonen in een instelling, mag dat ineens niet meer. Dan zijn er allerlei regels. Maar mantelzorgers hebben het thuis ook goed gedaan, waarom zouden ze dat niet ook in het verpleeghuis kunnen?”
Bij Laurens bekijken ze dat per individu, legt Astrid uit. “Wat is de sociale schil en wat moeten wij daaraan toevoegen? Als manager moet je de dingen ook laten gebeuren. En als iets niet goed loopt, gaan we met elkaar in gesprek: Hoe ga je het de volgende keer anders doen? Wat heb je nodig?”
Hoogspecialistische zorg blijft over
Tot slot: hoe kijkt Astrid naar de toekomst? Ik hoop dat er in de toekomst nog wel een woonvorm is voor mensen die geen sociaal systeem hebben en ook geen geld hebben om zelf hun zorg om zich heen te regelen. De hoogspecialistische zorg blijft over in de toekomst. Daar moeten we voldoende personeel voor hebben. Bovendien zijn we steeds meer aanvullend van waarde, in nieuwe woonvormen waar mensen wél zelfstandig kunnen wonen, met hun eigen familie erbij.”
Beluister de aflevering
Lukt het niet om de podcast aflevering direct af te spelen? Beluister het op Spotify!
Stichting Laurens werkt op basis van Open Care Connect. Bij de locatie waar Astrid werkzaam is, zijn we bezig om met inzicht in de data die we verzamelen vanuit de techniek, het werkproces verder te optimaliseren. Zo maken we het voor de zorgprofessional makkelijker én leuker en ondersteunen we bewoners in een fijne leefomgeving. Meer weten over wat Open Care Connect jouw organisatie bieden? Neem contact met ons op, we vertellen je er graag meer over!
